Song for Lambert

Janena zingt een lied voor me

Nadat ik in een bijgebouw van de psychiatrische inrichting van Brienne le Chateau in mijn eentje had geslapen in een afgekeurd bed ging ik al vroeg op pad.

Psychiatrische inrichtingen waren vroeger meer dan nu plaatsen waar feitelijk gezonde mensen werden opgeborgen, omdat ze anders zijn dan de norm. Ik voelde de vrije geesten, die opgeborgen werden als het waren huilen. Het allerergste is, dat er nog steeds gezonde mensen worden weggestopt in inrichtingen in deze dwaze wereld omdat ze anders zijn.

Ook Janena, die daar een dag eerder had geslapen,  vond het een "creepy place "

Creepy place.

Terug naar het vrolijke nieuws. Ik was al vroeg op pad.

Iets na het middaguur zat ik uit te rusten op een bankje bij de Mairie. 

Zelfs de kleinste dorpjes hebben een eigen Stadhuis ( Mairie ). De Mairie wordt in Frankrijk namelijk betaald vanuit de gemeentebelasting. De staat betaald niets. 

In de kleinste dorpjes is de burgemeester vaak ook boer; bakker of plaatselijk ondernemer. Want de inkomsten van burgemeester zijn te klein om van rond te komen. Het is dan meer vrijwilligerswerk.  Het geeft natuurlijk wel aanzien.

Terug naar het vrolijke nieuws. ( 2e keer )

Ik werd gebeld/ met beeld door mijn vriendin kort nadat ik op dat stenen bankje zat. We hadden een gezellig gesprek.

Heet zowel in Utrecht alsook hier. Maar daar hadden we niet zoveel aan om heet te zijn. 

Terwijl we aan het uitwisselen waren kwam Janena daar aanlopen. Ze merkte er niets van, dat mijn eerder vermeldde stoornis zich weer meldde.

Onderwijl had ook de overbuurvrouw  me nog verse tomaten uit eigen tuin gebracht. Ze zei, dat ze letterlijk ons telefoongesprek kon horen, maar dat ze helaas geen Nederlands sprak. Ik heb op de WhatsApp camera de puntige tomaten nog beeldend gemaakt voor mijn lief.

Nadat ik zorgvuldig had afgerond met mijn vriendin, ontspon zich de ontmoeting met de eerste mede-pelgrim, die ik op deze reis ontmoet heb. Althans ( misschien waren het er meer ) dit is de enige, die ik me nog kan herinneren...

Janina vertelde me direct dat ik door God gezonden was voor haar. Dat is nog eens een binnenkomer.

Blijkt dat zij over de Champagnewegen dwaalde in haar eentje en dat er een auto-man met zijn auto begon te stalken met haar. Langzaam voorbij rijden , omdraaien en zo. Middle of Nowhere entourage. Zij wilde nog wel als Roodkapje de route door het donkere bos nemen.

Ze kreeg een 10 km lift om de auto-man stalker van zich af te schudden. Ze was net uitgestapt 

en toen zag ze mij.

Ze zag me zitten stralen, zoals ze zei helemaal liefdevol in contact met mijn lief.

We zijn samen verder gereisd richting Bar sur Aube. 

Janina vertelde, dat ze uit Litouwen komt en op weg is naar Taize. ( een soort Mekka voor Christelijke  jongeren )  Ze vertelde  ronduit over haar leven. Ze is meer Russisch dan Litouws. Haar overgrootvader was een Litouwse nationalist, die door Stalin werd verbannen naar Siberie. Een van haar grootvaders heeft in WO -2 het kruis van verdienste gekregen van het Rode leger en werkte later voor de KGB. Haar moeder was ook in Siberie en verhuisde met haar grootvader via de Kaukasus naar Litouwen, waar haar moeders roots waren. 

Ze vertelde, dat haar vader bij 3 verschillende vrouwen kinderen had en dat ze zonder vader is opgegroeid. Ze heeft hem vergeven vertelde ze me. Hij had gehuild toen ze hem vergaf  en vertelde haar, dat hij zelf een moeilijke jeugd had gehad met weinig hechting.

Ik vermeldde haar, dat het goed is , dat ze haar vader vergeven heeft . Dit voorkomt , dat ze gaat vallen op oudere mannen ( zoals ondertekende ) op zoek naar de  (emotioneel) afwezige vader. 

Het was me gelukt om een lach op haar gezicht te toveren. Ze heeft een vriendje zei ze. Hij is dichter. Ik vertelde haar, dat de meeste dichters, die ik ken in korte tijd heel welvarend worden van het dichten....

Zelf werkt ze als grafisch designer. ZZPer. Ze heeft de Kunstacademie gedaan.

Ze heeft een middelinkomen. En dat is 800 euro per maand ( Litouwen heeft ook euro )

Natuurlijk heb ik ook wat over mezelf verteld aan haar. Niet te veel, want ik had dat verhaal al vaker gehoord.

Aan het eind van onze ontmoeting zei ze. " Ik wil een lied voor je zingen. " 

Ik heb dat goed gevonden.

een ochtendfoto uit de andere wereld
L' autre monde

Ik slaap vanavond ( 10 aug 2018 )  bij de zusters van la Fraternite de St. Bernard.

de zusters

Ik heb net bij hen gegeten en ben ook mee naar de Eucharistie/ kerkdienst geweest.
Ze zijn alle 3 verpleegkundigen en inmiddels voorin de 70.
De meest linker op de foto vertelde over de 8 jaar, dat ze in Angola heeft gewerkt in een ziekenhuis gedurende de burgeroorlog die daar heerste. Verhalen over leven en hongerdood.
Ze gaf jonge kinderen in de moeilijkste tijd met een slangetje verdunde poedermelk, zodat ze iets binnenkregen. De moeders hadden geen melk.Een van de vrouwen had een slangetje verlegd naar een ander kind. Ze had er wat van gezegd. Het antwoord was : "Degene die u gaf gaat toch binnen een uur dood. Deze nu maakt nog een kans om te overleven "
Ik merkte op, dat ik haar moedig vind. Ze zei : "Ik heb niet veel nodig. God geeft me kracht "
De handen van dezelfde zuster maakte de volgende ochtend mijn brood klaar voor onderweg. Ik at het brood rond lunchtijd in stilte op denkend aan dit verhaal....

Hiermee kom ik ook terug om het celibatair leven van de christelijke religieuzen.
Dankzij hun celibatair leven kunnen ze zich 100 % richten op de werken van Barmhartigheid.
Deze drie dames doen dat nog steeds. Ze hebben hun opvanghuis recht tegenover de gevangenis, die sinds Napoleon gevestigd is in de oude abdij.
Ze bieden onderdak aan de vrouwen en kinderen van de gedetineerden,die aan de overkant gevangen zitten om hen te kunnen bezoeken.
Deze gevangenis begint bij 15 jaar en langer vast.
Ik heb de dames en hun kinderen even mogen begroeten, voordat we met vieren gingen eten.
Ze hadden al gegeten met hun gevangen man. Dat is een onderdeel van het gevangenisbeleid.
Een keer in de zoveel tijd eten met vrouw en kinderen.

Oude bewaaktoren gevangenis van Clairvaux.
de gevangenis gaat sluiten over 4 jaar.
Voldoet niet meer aan de Europese normen.

Wat geeft deze pelgrimstocht me veel. Veel meer dan ik had gedacht.
De komende dagen hoop ik echter op een paar rustige dagen om een beetje bij te komen van alle emotie.
Hopelijk zijn er lezers, die plezier beleven aan mijn blog.
Dat is namelijk wat ik beoog. Ernst en humor.

Niet alle wegen leiden naar Rome.

Boerenleven

no guts no glory

Bovenstaande foto is het panorama van de afgelopen dagen voor me. plm 70 km wat men hier noemt Romeinse wegen. Klinkt goed en historisch maar de werkelijkheid is meer hysterisch en depri dan dat.
Gelukkig heb ik mijn brein nog die ondanks de hitte ( of juist dankzij ? ) de ene gedachte na de andere weet te produceren. Ik heb van mijn coach geleerd om me niet te identificeren met mijn gedachtes.
De-fusie noemt hij dat. Zie "De valstrik van het Geluk "van Russ Haris. Kortom ik ben geen genie.

Na Vivianne de 76 jarige Champagne boerin met 7 ha. bruisende champagne-wijngaarden, (Dat is zelfs redelijk veel  ) ontmoette ik Rene en Nicole Pelouard. Hun zoon heeft achter hun boerderij gebouwd en heeft het akkerbouwbedrijf voortgezet samen met een neef. Ze bezitten en bebouwen plm 120 ha. Dat is in deze streek gemiddeld. Landbouwmachines/ traktoren ( ook in Nederland ) kosten al gauw rond de 60.000- 100.000 euro.
Kortom ik wandel in een groot agrarisch gebied. Een van de belangrijkste van Frankrijk.
Het was goed toeven bij hen na een "lijdensdag" Romeinse wegen...

Gisteren was ik ben 4 generaties Martin te gast.

4 generaties Didier et Odile Martin

Dat was een heerlijk koel bad na een van de zwaarste dagen tot op heden. Vanaf het eerste moment voelde ik me opgenomen in hun leven. Het manneke Jean-Luc met bal sliep deze avond als een roos, want we hebben bijna onafgebroken gespeeld. Hij kon er geen genoeg van krijgen : alle aardappel-sorteermachines en maten tractoren kwamen voorbij in kinderspeelgoed-formaat.
Odile achterin op de foto naast haar moeder had heerlijk gekookt. Zoals ik al eerder opmerkte de Franse eetcultuur vind ik van een andere orde dan de Nederlandse. Al hebben we wel een inhaalslag gemaakt.
Boerenzoon Didier ( helemaal links op de foto 53 jaar jong ! )  bestiert samen met zijn neef meer dan 300 ha akkerbouw. Veel aardappelen maar ook suikerbiet en natuurlijk granen zoals tarwe en gelukkig ook gerst  ( daar wordt bier van gemaakt )
We hebben fijn gepraat. Ik heb ooit de Middelbare Landbouwschool gedaan en weet net genoeg om hem de indruk te geven, dat ik er verstand van heb. Hij was zo eerlijk om te zeggen, dat hij slechts boer is kunnen worden dankzij het feit, dat zijn ouders al boer waren. Anders is het onbetaalbaar.
Tevens is het zo, dat als je als burger boer wilt worden , dat valt niet mee.  Ik heb ervan gedroomd. Het bleef naast de MLS ( dankzij mijn vooropleiding in 1 jaar ) bij dromen.

Mocht ik ooit een dochter hebben gehad had ik haar graag Pagan genoemd.  Pagan heeft een relatie met Paysanne wat boerin betekent. De boerenstand was ( en is ) in onze standenmaatschappij altijd een aparte stand geweest.
Boeren( kinderen) zijn altijd harde werkers ( no matter what ) . En verder zijn ze ondanks de belasting die ze moeste betalen aan de heerser van het land, redelijk onafhankelijk gebleven.  Ze voelden zich minder verplicht om zich de religie van de heerser aan te meten dan de middenklasse waartoe ik behoor. Ze hadden toch wel eten . Tegenwoordig heeft de boerenstand een machtspositie verworden middels de C van het CDA/ CDU ( etc ) Dat is niet wat ik bedoel. Ik heb het over de Keltische cultuur, waarbij  de natuur een centrale plaats innam in de religie.
Wie weet is , dat wat de natuur en de boerenstand nodig heeft: verbinding maken met de natuur ?
Pagan betekent : vrije vrouw. Dat is hetzelfde als heiden. Een geuzennaam voor mij.
Ik vond het heerlijk om een paar dagen tussen de boeren te zijn , die zich in bovenstaand krachtenvelden begeven. Natuur en Economie.

Aangebeld : Ik vroeg of meneer Mechant ook thuis was.
Ik kon nog net op tijd wegkomen..

Komende nacht slaap ik in een bed van het plaatselijk psychiatrisch ziekenhuis in Brienne le Chateau.

Ze hebben een leegstaand pand van hen ingericht voor pelgrims ( pelerin in het frans )

Weer een nieuwe ervaring. Stijl jaren 50 vorige eeuw. Ik betaal 10 euro deze keer. Dat is geen geld voor zulk een unieke ervaring. 

Een heel huis voor mij alleen.( Ik kom opvallend weinig mede-pelgrims tegen onderweg.)
In het dorp zag ik diverse psychiatrische patienten rondlopen.

Gelukkig herkenden ze me niet als een van hen. Ik had in een eerdere blog melding gemaakt van wat stoornissen van mij. Ik ga zeker niet terugkomen op mijn stoornissen in dit blog. Te genant. Ik wil namelijk gewoon ongestoord verder naar Rome. De paus heeft nog niet gereageerd op mijn oproep om mee te denken over de fusieplannen om een nieuwe wereldreligie ( Chrislam ) te stichten. Ik zou ook niet meer terugkomen op Chrislam. Doe ik dan ook niet.

De paus van het koninkrijk in de Atlas  ( tevens koning ):  Hij schijnt te hebben aangegeven, mocht het tot een afspraak in Rome komen,  dat hij er graag bij wil zijn. Lijkt me fijn.

Boer Rene( zie boven)
liet me de kerk en het beeld: St. Jean Baptiste  zien,
waar hij en zijn vrouw de sleutelbewaarders/ schoonmakers van zijn.
Niet gedateerd ( wel oud )

Brienne le Chateau heeft ook een Napoleon Bonaparte museum . Hij heeft hier langere tijd gewoond.

Ik lees net, dat Napoleon aan de macht kwam vanuit de chaos van de Franse Revolutie.

Heel veel familienamen hebben we te danken aan Napoleon. Hij voerde namelijk het Burgerlijk Wetboek in waarin alle Nederlanders zich dienden te registreren met hun familienaam. Vaak werd gekozen voor de naam van hun beroep : Bakker/ Smit etc. Veel families hadden al namen. Die hielden ze gewoon.

Wat mij al jaren bezighoudt betreffende deze periode, zijn de drie kleuren van de Franse revolutie.

Vrijheid  ( Wit )

Gelijkheid ( Blauw )

Broederschap. ( Rood )

Ik zie in onze samenleving namelijk dat deze drie kernwaarden uit elkaar gerukt worden.

Volgens mij zijn ze onlosmakend  met elkaar verbonden. 

Vrijheid zonder broederschap is een vorm van egoisme zonder weerga.
Wat een toeval, dat de kleur wit is. 

Ik heb een tijd binnen de antroposofie gewoond. Prachtige tijd. 

Zij zeggen het heel mooi :

Vrijheid        =  geestesleven. Vrijheid in het denken. 

Gelijkheid     =  rechtsleven . De wettelijke regelingen

Broederschap =  economie / eerlijke handel en solidariteit met de zwaksten.

Als de vrijheid van de een ten koste gaat van de ander ( broederschap )  dan dient de objectiviteit van de wet ( gelijkheid)  te corrigeren.

Vind ik mooi. 

Volgens mij voldoen de kernwaarden van de Franse revolutie nog heel goed voor onze tijd.

In elk geval vormen deze waarden belangrijke richtingen van waaruit ik mezelf ontwikkel ook op deze reis.

Richting ( veel mooier dan dogma of wet )
We zijn maar gewoon mensen.

Dezer dagen hoop ik in Clairvaux aan te komen. Bekend van Bernardus van Clairvaux.

Vivianne

Moet & Chardon :Fata morgana ?

De afgelopen dagen afgezien. Te heet.  Waarom lopen naar Rome ?

Je kan toch ook met Ryan Air vliegen. Groei ik wel weer overheen.

Ontmoeting met Vivianne.

Vivianne gepensioeneerd Champagne- boerin
met haar eigen merk

Vivianne is 76 jaar jong. Zij was mijn laatste slaapadres. En niet de minste plek. Wat een authenticiteit.  Heerlijk om met haar te praten. Een cadeau. Ze heeft niets op te houden. Puur natuur.

Op haar 32ste was ze al weduwe met 2 jonge kinderen. Kanker. Haar zoon is ook Champagne- boer en hij leeft nog dankzij de vooruitgang van de medische wetenschap. Hij had hetzelfde als zijn vader.

Vivianne is nooit hertrouwd en heeft met veel know how en wilskracht het bedrijf van hun samen voortgezet. In de oogsttijd werkten er wel 20 mensen bij haar. Zij was de manager en zag snel wie wel goed werk leverde en wie ze diende te lozen.

Ze heeft 4 kleinkinderen gelijkelijk verdeeld over haar dochter en zoon.

Haar huis waar ze alleen woont  was een georganiseerde chaos. Ze is kerngezond zoals ze zelf zegt. Alleen heeft ze reuma in haar handen waar ze zichtbaar last van heeft. Dat verklaart deels ook het rommelige. Haar dochter en 2 van haar kleinkinderen wonen in de buurt en springen bij als dat nodig is. Vivianne zal er zelf niet om vragen.
Daarnaast zorgt Vivianne voor de ganzen van haar dochter in de buurt . Op tijd voeren. Ze rijdt nog auto.
Trepail is een dorpje zoals er velen zijn in Frankrijk.
Sterk vergrijsd en alleen een boulangerie. Haar boerenhoeve ligt midden in het dorp. Ik heb boven  2 keer mijn hoofd gestoten aan een van de eiken balken, die niet erop berekend is, dat 300 jaar na dato de mensen een stuk langer zijn.

Ze geniet van de Pelerin/ pelgrims.

Minimaal 3 dagen in de week heeft ze er een. Heerlijk eigen plekje had ik bij haar. Feitelijk een appartement incluis toilet en douche. Ze kookte voor me. Om 19.30 uur kon ik aanschuiven.

Op de binnenplaats was het lekker koel incluis een goed gevulde ijskast met alle Fata Morgana maar dan echt.

Vivianne had ook twee jonge ganzen, die ze uit het ei gelijk heeft opgenomen. Het eerste levend wezen dat een gans ziet beschouwt deze als zijn/ haar moeder.  Zie op you tube: Professor Lorentz.
De ganzen lopen overdag over de tegelvloer in de keuken ( inderdaad uitkijken waar je loopt ) en laten de hele dag van zich horen. Never a dull moment zogezegd. Ze vinden het heerlijk in je hand te zitten. Soms zet ze ze buiten of in een andere ruimte als het gekwaak zelfs haar te veel wordt.

Ik vond het geweldig. De jonge ganzen vielen soms op haar schouders in slaap. Elke schouder een terwijl zij naar TV zat te kijken. Helaas geen foto.

Vivianne toonde me ook het genadebrood van ouder worden. Ze had er geen boodschap aan wat anderen van haar vonden. Heerlijk voor een soms nog wel ijdeltuit als ik.

Ik wilde haar betalen. Zij zei: Geef wat je missen kan. Ik kon wel wat missen natuurlijk.
Ik geef eerder wat te veel dan te weinig. 

Op deze reis ontdek ik steeds meer de waarde van een ontmoeting.

Het moeten  is eraf  in een ont- moeting.

Gerrit-Jan geeft college
in de Kathedraal van Reims.

Gerrit- Jan ( inmiddels een goede vriend van me ) kwam me nog bezoeken in Reims op de terugweg naar huis. Het werk roept.

Gerrit-Jan is een historicus tevens atheist op reformatorische grondslag. Ik heb college van hem gehad in de Kathedraal van Reims.

Hij citeerde dominee Harry Kuitert :  "Alle spreken over Boven komt van beneden. Ook de uitspraak dat iets van Boven komt "
Deze uitspraak past wel in dit blog van een ongelovige gelovige.
Mijn nieuwe overbuurman Kees de dominee vertelde ik dat: Ik wel regelmatig twijfel aan het bestaan van God. Hij zei : Prima, anders geloof je niet. Dan weet je het zeker...

Dit is het echte herkenningsteken van
de Via Francigena.
Trouwens wel wat minder bewegwijzerd
dat de Camino.

Ik verlang naar verkoeling. Wie niet ?