Song for Lambert

Janena zingt een lied voor me

Nadat ik in een bijgebouw van de psychiatrische inrichting van Brienne le Chateau in mijn eentje had geslapen in een afgekeurd bed ging ik al vroeg op pad.

Psychiatrische inrichtingen waren vroeger meer dan nu plaatsen waar feitelijk gezonde mensen werden opgeborgen, omdat ze anders zijn dan de norm. Ik voelde de vrije geesten, die opgeborgen werden als het waren huilen. Het allerergste is, dat er nog steeds gezonde mensen worden weggestopt in inrichtingen in deze dwaze wereld omdat ze anders zijn.

Ook Janena, die daar een dag eerder had geslapen,  vond het een "creepy place "

Creepy place.

Terug naar het vrolijke nieuws. Ik was al vroeg op pad.

Iets na het middaguur zat ik uit te rusten op een bankje bij de Mairie. 

Zelfs de kleinste dorpjes hebben een eigen Stadhuis ( Mairie ). De Mairie wordt in Frankrijk namelijk betaald vanuit de gemeentebelasting. De staat betaald niets. 

In de kleinste dorpjes is de burgemeester vaak ook boer; bakker of plaatselijk ondernemer. Want de inkomsten van burgemeester zijn te klein om van rond te komen. Het is dan meer vrijwilligerswerk.  Het geeft natuurlijk wel aanzien.

Terug naar het vrolijke nieuws. ( 2e keer )

Ik werd gebeld/ met beeld door mijn vriendin kort nadat ik op dat stenen bankje zat. We hadden een gezellig gesprek.

Heet zowel in Utrecht alsook hier. Maar daar hadden we niet zoveel aan om heet te zijn. 

Terwijl we aan het uitwisselen waren kwam Janena daar aanlopen. Ze merkte er niets van, dat mijn eerder vermeldde stoornis zich weer meldde.

Onderwijl had ook de overbuurvrouw  me nog verse tomaten uit eigen tuin gebracht. Ze zei, dat ze letterlijk ons telefoongesprek kon horen, maar dat ze helaas geen Nederlands sprak. Ik heb op de WhatsApp camera de puntige tomaten nog beeldend gemaakt voor mijn lief.

Nadat ik zorgvuldig had afgerond met mijn vriendin, ontspon zich de ontmoeting met de eerste mede-pelgrim, die ik op deze reis ontmoet heb. Althans ( misschien waren het er meer ) dit is de enige, die ik me nog kan herinneren...

Janina vertelde me direct dat ik door God gezonden was voor haar. Dat is nog eens een binnenkomer.

Blijkt dat zij over de Champagnewegen dwaalde in haar eentje en dat er een auto-man met zijn auto begon te stalken met haar. Langzaam voorbij rijden , omdraaien en zo. Middle of Nowhere entourage. Zij wilde nog wel als Roodkapje de route door het donkere bos nemen.

Ze kreeg een 10 km lift om de auto-man stalker van zich af te schudden. Ze was net uitgestapt 

en toen zag ze mij.

Ze zag me zitten stralen, zoals ze zei helemaal liefdevol in contact met mijn lief.

We zijn samen verder gereisd richting Bar sur Aube. 

Janina vertelde, dat ze uit Litouwen komt en op weg is naar Taize. ( een soort Mekka voor Christelijke  jongeren )  Ze vertelde  ronduit over haar leven. Ze is meer Russisch dan Litouws. Haar overgrootvader was een Litouwse nationalist, die door Stalin werd verbannen naar Siberie. Een van haar grootvaders heeft in WO -2 het kruis van verdienste gekregen van het Rode leger en werkte later voor de KGB. Haar moeder was ook in Siberie en verhuisde met haar grootvader via de Kaukasus naar Litouwen, waar haar moeders roots waren. 

Ze vertelde, dat haar vader bij 3 verschillende vrouwen kinderen had en dat ze zonder vader is opgegroeid. Ze heeft hem vergeven vertelde ze me. Hij had gehuild toen ze hem vergaf  en vertelde haar, dat hij zelf een moeilijke jeugd had gehad met weinig hechting.

Ik vermeldde haar, dat het goed is , dat ze haar vader vergeven heeft . Dit voorkomt , dat ze gaat vallen op oudere mannen ( zoals ondertekende ) op zoek naar de  (emotioneel) afwezige vader. 

Het was me gelukt om een lach op haar gezicht te toveren. Ze heeft een vriendje zei ze. Hij is dichter. Ik vertelde haar, dat de meeste dichters, die ik ken in korte tijd heel welvarend worden van het dichten....

Zelf werkt ze als grafisch designer. ZZPer. Ze heeft de Kunstacademie gedaan.

Ze heeft een middelinkomen. En dat is 800 euro per maand ( Litouwen heeft ook euro )

Natuurlijk heb ik ook wat over mezelf verteld aan haar. Niet te veel, want ik had dat verhaal al vaker gehoord.

Aan het eind van onze ontmoeting zei ze. " Ik wil een lied voor je zingen. " 

Ik heb dat goed gevonden.

een ochtendfoto uit de andere wereld
L' autre monde

Ik slaap vanavond ( 10 aug 2018 )  bij de zusters van la Fraternite de St. Bernard.

de zusters

Ik heb net bij hen gegeten en ben ook mee naar de Eucharistie/ kerkdienst geweest.
Ze zijn alle 3 verpleegkundigen en inmiddels voorin de 70.
De meest linker op de foto vertelde over de 8 jaar, dat ze in Angola heeft gewerkt in een ziekenhuis gedurende de burgeroorlog die daar heerste. Verhalen over leven en hongerdood.
Ze gaf jonge kinderen in de moeilijkste tijd met een slangetje verdunde poedermelk, zodat ze iets binnenkregen. De moeders hadden geen melk.Een van de vrouwen had een slangetje verlegd naar een ander kind. Ze had er wat van gezegd. Het antwoord was : "Degene die u gaf gaat toch binnen een uur dood. Deze nu maakt nog een kans om te overleven "
Ik merkte op, dat ik haar moedig vind. Ze zei : "Ik heb niet veel nodig. God geeft me kracht "
De handen van dezelfde zuster maakte de volgende ochtend mijn brood klaar voor onderweg. Ik at het brood rond lunchtijd in stilte op denkend aan dit verhaal....

Hiermee kom ik ook terug om het celibatair leven van de christelijke religieuzen.
Dankzij hun celibatair leven kunnen ze zich 100 % richten op de werken van Barmhartigheid.
Deze drie dames doen dat nog steeds. Ze hebben hun opvanghuis recht tegenover de gevangenis, die sinds Napoleon gevestigd is in de oude abdij.
Ze bieden onderdak aan de vrouwen en kinderen van de gedetineerden,die aan de overkant gevangen zitten om hen te kunnen bezoeken.
Deze gevangenis begint bij 15 jaar en langer vast.
Ik heb de dames en hun kinderen even mogen begroeten, voordat we met vieren gingen eten.
Ze hadden al gegeten met hun gevangen man. Dat is een onderdeel van het gevangenisbeleid.
Een keer in de zoveel tijd eten met vrouw en kinderen.

Oude bewaaktoren gevangenis van Clairvaux.
de gevangenis gaat sluiten over 4 jaar.
Voldoet niet meer aan de Europese normen.

Wat geeft deze pelgrimstocht me veel. Veel meer dan ik had gedacht.
De komende dagen hoop ik echter op een paar rustige dagen om een beetje bij te komen van alle emotie.
Hopelijk zijn er lezers, die plezier beleven aan mijn blog.
Dat is namelijk wat ik beoog. Ernst en humor.

Niet alle wegen leiden naar Rome.