Friday, July 20, 2018

Affectie en Allah

Gisteren was ik in St. Severin. Een prachtig "weg van de snelweg "plaatsje.
Dit was voor het eerst een echt pelgrimsverblijf voor me. Matras op de grond. Heerlijk geslapen.
Veel Christelijke symboliek en een gesprek met Eric.
Hij is gastheer voor pelgrims op deze verder verlaten abdij. We hadden een gesprek over St. Lambert en zijn martelaarschap. Priester/ monnik Eric vertelde, dat er meer zijn die op deze manier aan hun eind gekomen zijn. 
Bekende voorbeelden die hij noemde Johannes de Doper en Thomas Moore ( Henri V111 )
Tot op de dag van vandaag weigert de kerk van Rome Kerkelijke huwelijken in te zegenen na een echtscheiding. ( Bisschop Eijk) Onze geseculariseerde samenleving zit daar niet meer zo mee.

Eric bleek recht in de leer.  We hadden een open gesprek. 

Abdijkerk St. Severin ( 900 jaar oud )
We aten daarna ( er waren nog 2 andere Nederlandse pelgrims ) bij mevr. de Jardin- Lambert.
Ik vertaalde. Volgens mij deed ik dat ondanks mijn rijke fantasie redelijk, want mevrouw bleek ook wat Nederlands te spreken. Daarnaast was haar meisjesfamilienaam Lambert. Kortom ik kon niet meer stuk bij de chique boerin. Een Ollander, die Frans spreekt en Lambert heet !
Zij en haar man hadden toen hun kinderen nog heel jong waren de abdijboerderij overgenomen van zijn vader. 
Haar inmiddels overleden man had in Leuven gestudeerd . Ze hadden 4 kinderen.
Mevrouw ( nu 75 jaar jong )  zelf was onderwijzeres.
Ze onderwees: Het mooiste dat een kind kan krijgen is opgroeien op een boerderij. Dichtbij de natuur; de seizoenen; Zaaien en oogsten; plant en dier  ( geboorte en dood ) Bovendien zien de kinderen hun ouders werken. Dat inspireert een kind. Ik kan haar helemaal volgen.  Daarnaast was zij als onderwijzeres bekend met de didactiek van opvoeden. Dat zal vast ook meegespeeld hebben, dat al haar kinderen gelukkig zijn.

Graffiti bij school

Verder vertelde ze, dat ze direct aan een kind kan zien, als dit kind affectief te kort is gekomen.
En dat dit niets met geld te maken heeft. Affectie is positieve aandacht, complimentjes uitdelen en knuffelen. 
Ze vertelde, dat dit tekort , helaas nauwelijks goedgemaakt kan worden in het verdere leven van het kind. Ook dit maakte indruk op me.
Prachtige "boerin" dame.

Rozet raam kerk

Vandaag door Huy gelopen en ben nu bij Michel en Marie-Claire in Ben-Ahin.
Heerlijk gegeten en gedronken. 
Ze ( toeval bestaat niet ) zijn net terug van Pelgrimage naar Rome !
Kortom ze weten wat ik nodig heb. Het werd een prachtige avond met veel vraag en antwoord.

Het mooiste verhaal vond ik echter, dat hun zoon getrouwd is met een Belgische Marokkaanse.
En dat dit huwelijk zowel in Nederland alsook in Marokko gesloten werd.
In Marokko ging de vader van de bruid voor in gebed voor Allah.
De volgende dag vroeg hij aan de moeder van de bruidegom of zij het gebed uit wilde spreken.
Dat heeft ze gedaan. 
De Christelijke Allah en de Islamitische Allah bleken ( dat wist ik natuurlijk al lang ! ) toch gewoon dezelfde te zijn. Ze doen alles samen. Het is een gelukkig huwelijk. 
Zo kan het dus ook. Dat maakt me blij.
Moge Allah dit prille huwelijksgeluk beschermen tegen de "ware geloofsovertuigers " uit beide geloofssystemen. Vaak ook uit eigen familie afkomstig. Laat ze zelf uitzoeken of ze Ramadan doen dan wel hun kinderen willen laten dopen of besnijden.
Allah zal vast heel blij zijn en hen helpen mooie kinderen op deze wereld te zetten, die hun focus op de toekomst gericht hebben i.p.v. vast te houden aan het volgen van blinde regels uit een ver verleden.
Michel en Marie-Claire met hun stempelkaart van de reis naar Rome.



    

2 comments:

  1. Ik lees je verhalen met veel plezier, Lambert. Het gaat je goed af en je begint al op een echte pelgrim te lijken . Je schrijft over je mooie ontmoetingen, maar hoe gaat het nu met Lambert, het wandelen, het weer, de voeten, het lijf ? Iets voor een volgend blog ?

    ReplyDelete
  2. Johan was me net voor met zijn reactie! Ook ik volg je blog trouw en met plezier, je beschrijft je ontmoetingen en gedachten daarbij uitvoerig. Maar ik vraag me na elk verhaal af hoe het met je gaat, hoe het wandelen gaat. Je ontmoetingen zijn mooi, en daar geniet je duidelijk van. Maar hoe beleef je het wandelen? Wat doen die ‘eenzame’ tochten met je? Zijn het gevechten met je demonen, of loop je te genieten? Ontstaat er innerlijke rust, of loop je zo hard mogelijk van contact naar contact? Ben zo benieuwd wat de tocht met jou doet! Liefs, Eef

    ReplyDelete

Roma: "Het Mekka van mijn Jeugd " Laatste blog

Logica: Rome "Het Mekka van mijn jeugd." Het is me aardig gelukt om contact te maken met mijn Katholieke roots en vriend...